Μια βραδιά που δεν θα ξεχάσω ποτέ..!

Όλα άρχισαν στις 8 Μαίου 2010 ήταν Σάββατο είχα ένα πάρτυ,ήταν στο σπίτι ενός παιδιού φυσικά ήταν καλεσμένος και αυτός που θα σας μιλήσω σε αυτή την ανάρτηση,ήταν γύρω στις 10 το βράδυ εκείνος μόλις είχε φτάσει ήταν πραγματικά πολύ ωραίος από κάθε άλλη φορά.Φορούσε ένα τζιν γκρι κάπως ξεβαμμένο που του ταίριαζε εξαιρετικά με μια άσπρη μπλούζα με μαύρα σχέδια πάνω και ένα υπέροχο,αξιοθαύμαστο πουκάμισο μαύρο ήταν γενικότερα στην τρίχα εκείνη την βραδιά.
Όταν μπήκε μέσα εγώ κρατήθηκα από την κολλητή μου και αυτός πλησίασε προς το μέρος μου με έπιασε από την μέση και με ρώτησε το γνωστό "Τι κάνεις;" αλλά εγώ είχα κοκαλώσει τόσο πολύ που δεν κατάφερα ούτε να του απαντήσω,(τολμώ να σας ομολογήσω πως έτρεφα μια συμπάθεια προς το πρόσωπό του αλλά δεν ήταν απλή συμπάθεια ήταν κάτι παραπάνω).
Η βραδιά κυλούσε ήρεμα ξέρεται με αυτά που κάνουν στα πάρτυ χορός,χορός και πάλι χορός(πολύ προτότυπο!)...Εγώ πήγα και κάθησα σε μια πολυθρόνα δηλαδή όχι ακριβώς πολυθρόνα αλλά ούτε και καναπές δεν σας κατατόπισα είμαι σίγουρη βασικά θα την χαρακτήριζα ημίδιπλη πολυθρόνα...Όπως κάθόμου εγώ μόνη και για να πω την αλήθεια έψαχνα να τον δω μέσα στο πλήθος να μίλαει ίσως,με τους φίλους του αλλά δεν μπόρουσα να τον εντοπίσω και ξαφνικά !!τσουπ!! με αιφνιδιάζει καθώς κάθησε δίπλα μου!!Εγώ αμήχανα του χαμογέλασα και αυτός χωρίς να χάσει χρόνο γλύστρησε δίπλα μου και πέρασε το χέρι του γύρω από το λαιμό μου,εγώ αυθόρμητα έπιασα το χέρι του που ήταν τόσο ζεστό και απαλό(λατρεύω τα χέρια του)καθώς αυτός μου μιλούσε για διάφορα ασήμαντα πράγματα και εγώ τον άκουγα με προσοχή παρόλο που δεν με απασχολούσαν τα θέματα.
Μετά από κανένα μισάωρο με ρώτησε ευγενικά αν θέλω να πάμε μια βόλτα έξω εγώ χωρίς να το σκεφτώ του απάντησα με αρκετή προθυμία ναι αλλά από μέσα μου έλεγα(ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ!!!!!!!ΘΕΛΩ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ !!!!),πήραμε τη ζακέτα μου κατεβήκαμε τα σκαλιά βγήκαμε έξω και πήγαμε βόλτα,μέχρι τον δρόμο που δεν υπήρχε όχι άνθρωπος αλλά ούτε κουνούπι(το σπίτι αυτού του παιδιού που έκανε το πάρτυ ήταν σε ένα λόφο όπου γείτονες δεν υπήρχαν παραμόνο αρκούδες και λύκοι!!).
Αφού προχωρήσαμε αρκετά γυρίσαμε ξανά πίσω ενώ αυτός δεν είχε ξεκολλήσει το χέρι του από την μέση μου και εγώ φυσικά το χέρι μου από το δικό του που με κρατούσε,μέτα από λίγο πήρε το χέρι του από την μέση και έμπλεξε τα δάχτυλά του με τα δικά μου εγώ δεν είχα αρνηθεί για τίποτα ούτε με λόγια αλλά ούτε με πράξεις...ΔΕΝ μπορούσα να αρνηθώ στο οτιδήποτε διότι -είχα μεθύσει με το άρωμά- του κρεμόμουν από τα χείλη του σε κάθε τι που ξεστόμιζε είτε ήταν σημαντικό είτε ασήμαντο,χωρίς να το καταλάβω φτάσαμε στην πίσω αυλή του κήπου όπου υπήρχε μια κούνια δήλαδη μια μικρή σανίδα στηριζόμενη απο δύο άσπρα χοντρά σκοινιά δεν φαινόνταν και πολύ γερή...Αυτός κάθησε στην κούνια και με τράβηξε να καθήσω στην αγκαλιά του εγώ σε κλάσματα δευτερολέπτων κάθησα στην αγκαλιά του και του είπα με μια αίσθηση του χιουμορ όσο μπορούσα να κάνω χιουμορ εκίνη την στιγμή "ελπίζω να μην πέσουμε" και αυτός χαμογελαστός μου απάντησε "μην ανυσηχείς δεν πέφτουμε αλλά και σε περίπτωση που πέσουμε θα πέσεις στα μαλακά" και μου έκλεισε το μάτι.Το στόμα μου είχε στεγνώσει για τα καλά ήθελα επειγόντως νερό αλλά δεν πήγα φυσικά να πιω δεν ήθελα να φύγω γιατί πίστευα πως ήταν σαν ένα όνειρο θα ξυπνούσα και μέτα όταν γύριζα δεν θα ήταν πια εκεί θα είχε εξαφανιστεί!
Τότε ακούσαμε μια φωνή να φώναζει το όνομά του και μόλις την άκουσα ήμουν σίγουρη ποιος ήταν,ο κολλητός του ήρθε την πιο ακατάλληλη στιγμή και αναγκάστικα να σηκωθώ,προχωρίσαμε προς αυτόν και τότε άρχισε να ρωτάει κάποια ανούσια πράγματα άσχετα που χαλούσαν εκείνη την τέλεια στιγμή,ευτυχώς δεν πέρασαν πέντε λεπτά και είχε ήδη φύγει...
Ακριβώς πίσω μου,ήταν κάτι σκαλάκια που δεν τα είχα προσέξει καν αυτός κάθησε και έκανε μια χειρονομία με τα χέρια του δείχνοντάς μου να καθήσω στα πόδια του εγώ φυσικά κάθησα και τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.(Πρέπει να αναφέρω πως εγώ καλώς ή κακώς δεν είχα φιλιθεί ποτέ με αγόρι οπότε ήταν η πρώτη φορά και όπως καταλαβαίνετε είχα απίστευτο άγχος και αγωνία).
Με ρώτησε αν κρύωνα και εγώ του απάντησα ναι έκανε λίγο κρύο αλλά το τελευταίο πράγμα που με απασχολούσε ήταν το κρύο τώρα θα αναρωτιέσται γιατί τότε του απάντησα ναι είχα ρίγος από το άγχος,που περνούσε από την σπονδυλική μου στήλη ανά τακτά διαστήματα αλλά ντρεπόμουν να του πω πως είχα άγχος.Αμέσως μετά πλησίασε το κεφάλι του προς το δικό μου και απαλά ακούμπησε τα χείλη του πάνω στα δικά μου,άρχισε να ανοιγοκλείνει το στόμα του πάνω στο δικό μου εγώ είχα πάθει ένα μικρούλι ΣΟΚ δεν κούναγα τα χείλη μου για λίγα δευτερόλεπτα μετά άρχισα και εγώ.Αυτός ήταν λιγάκι υπερκινητικός δηλάδη ξέρετε κουνούσε τα χέρια με αγκάλιαζε αλλά μέχρι εκεί ήταν κύριος!Τότε εγώ είπα από μέσα μου "ΑΝΤΕΕΕ ΚΑΝΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΚΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΣΑΝ ΠΕΘΑΜΕΝΗ" και άρχισα να τον αγκαλιάζω σε κάποια στιγμή σταμάτησα να τον φιλάω γιατί είχα ξεχάσει πως συγχρόνως έπρεπε να ανασαίνω,ακούμπησα το κεφάλι μου στο δικό του είχα αποσυντονιστεί δεν ήμουν η χαλαρή Felis ήμουν η ψαρωμένη Felis.!Χωρίς να περάσει πολύ ώρα και χωρίς να το πάρω είδηση φιλιόμασταν ξανά!(Ευτυχώς είχα μασίσει τσίχλα και δεν είχα φάει απολύτως τίποτα όχι ότι μου είχε περάσει κάι τέτοιο από το μυαλό απλά δεν είχα όρεξη).
Όπως φιλιόμασταν για ακόμη μια φορά ένας άλλος ενοχλητικός φίλος του τον έψαχνε πάλι και εγώ σταμάτησα αμέσως αυτός δεν τον είχε ακούσει πως τον φώναζε και του είπα "σε ψάχνει κάποιος"(μα τι στο καλό όλοι εκείνη την στιγμή ήθελαν να του πουν κάτι που ήταν τόσο σημαντικό και δεν μπορούσε να περιμένει;;) και αυτός είπε ήρεμα "όχι τώρα" δεν είχε απαντήσει σε εμένα αλλά ούτε στον φίλο του ήταν κάτι αυθόρμητο που μετά από πολύωρη εξέταση αυτής της φράσης με τις φίλες μου αυτό σήμαινε πως του άρεσε και έτσι όπως πέρναγε εκείνη την στιγμή αλλά και ο τρόπος που τον φίλησα!!
Σηκωθήκαμε κρατώντας μου το χέρι και δεν το άφησε ούτε για μια στιγμή πήγαμε στον φίλο του και άρχισαν κάτι να λένε που δεν άκουγα γιατί ήμουν στο κόσμο μου μαζί του!
Υ.Γ.Θα ήθελα πολύ να έβλεπα τον σχολιασμό σας για αυτό το θέμα αν θέλετε κάτι να ρωτήσετε ή να σχολιάσετε θα το διάβαζα ευχαρίστως!